Good Morning Vietnam!

Lieve allemaal,

We zijn alweer bijna een week in Vietnam en dit is zeker weer een van onze favoriete bestemmingen. Voordat ik vertel over Vietnam, eerst nog een bondig verslag over Cambodja...

Vanuit het gezellige Siem Reap vertrokken we, na afscheid te hebben genomen van onze Australische vriendinnen, naar Phnom Penh. Natuurlijk werden we weer 45 minuten te laat opgehaald en werden we bij aankomst gevraagd of we a.u.b wilden opschieten...
De reis naar Phnom Penh verliep ok, echt een supermooi uitzicht op het landschap en weer gezellig met alle locals in een bus. Jammergenoeg kwamen we in het pikdonker aan in PP en was de stad niet helemaal wat we ervan verwacht hadden. Het hostel waar we wilden blijven zat voor die nacht vol en we hebben weer in een heerlijk mottig hotel gezeten. Gelukkig konden we de 2e dag naar het door Ruben&Claudia aangeraden hostel gaan. Die waren ook zo vriendelijk om, ondanks dat het weekend was, onze visa voor Vietnam te regelen.

Helaas voelde Leo zich de volgende dag verre van goed en zijn we dus een dagje in het hostel gebleven.

Phnom Penh stond voor ons in het teken van een bezoek aan de killing fields en het daarbijhorende museum. Met een privé tuk-tuk zijn we toen Leo zich weer beter voelde naar de killing fields gegaan. Er was jammergenoeg weinig documentatie, maar de ruim 8.000 schedels vertelden een groot deel van de nare geschiedenis van Pol Pot en de Khmer Rouge. Vervolgens bracht onze chauff ons naar het museum in de stad. Een oude school die in de jaren '70 is omgebouwd tot gevangenis om burgers, studenten, monniken, doktoren, professoren, kinderen etc. in vast te houden. Erg luguber om in een kamer te staan met een metalen bedframe en een foto op de achtergrond waar een gemarteld lijk op staat. Ook de honderden foto's van mannen, vrouwen, kinderen en baby's die waarschijnlijk allemaal zijn omgekomen hielpen ons er weer even aan herinneren hoe gelukkig we mogen zijn in NL te wonen.

We hadden Phnom Penh wel weer gezien en wilden weer verder naar Ho Chi Minh en dus hebben we een 5 uur durende busreis naar Saigon geboekt. De laatste grensovergang over land ging weer erg moeizaam. Paspoort inleveren in de bus/douane formulieren invullen en inleveren/bus uit/bus weer in nadat paspoort was gechecked/stukje rijden/bus weer uit/weer wachten totdat alle paspoorten collectief werden gestempeld/in een rij staan om weer paspoort op te halen/door customs/bus weer in... Allemaal op een heerlijk inefficiënte Aziatische manier. Leuk ook om te zien dat voor de grensovergang twee mannen een uur verdwenen en in Vietnam ineens tevoorschijn kwamen uit het bagageruim aangezien ze geen paspoorten hadden.... Aardig gek! Maar goed, de rest van de reis verliep weer top, in Ho Chi Minh vlakbij ons hostel afgezet en binnen no-time ingechecked en aan de lunch.

We zaten in een heel schattig hotelletje in een fris kamertje met alles erop en eraan, heerlijk dus. De buurt waar we zaten was ook top en genoeg plekken om lekker een hapje te eten of een Saigon biertje te drinken. Helaas begon in Ho Chi Minh het slechte weer. We weten dat het in NL ook niet best is op het moment, maar de foto's spreken voor zich.

In Saigon moesten we natuurlijk onze 'oorlogsweek' afsluiten met een bezoek aan de Cu Chi tunnels 60km buiten Saigon. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe de Vietcong leefden en al helemaal om zelf door een tunnel te kruipen. Ik vond het echt doodeng en zat bijna te janken, hmm, niet echt stoer, I know! Peo was gelukkig een bikkel en heeft me er doorheen gepraat. Maar, een bijzondere ervaring. Om ook de andere kant van de oorlog te zien zijn we de volgende dag naar het War Remnants Museum gewandeld. Daar wordt ook veel aandacht besteed aan de burger slachtoffers en is er een prachtige fotoreportage van de Amerikaanse media.
Natuurlijk was het een heftig weekje met alle geschiedenis, dus waren we wel weer klaar om weer verder te gaan.

Afgelopen donderdag zijn we heerlijk luxe met het vliegtuig van Ho Chi Minh naar Da Nang gevlogen. Dat scheelde ongeveer 20 euro en 23 uur reistijd, makkelijke keus dus. Bij het vliegveld en niet erg enthousiaste taxichauffeur gevonden (hij dacht dat we naar Hoi An wilden i.p.v. het centrum, iets goedkoper dus) Hij wilde ons wel voor $5 naar ons hotel brengen (de engerd), het was uiteindelijk $2. We worden een beetje moe van alle mensen die je de hele dag een oor aan proberen te naaien, maar ja....

Danang was niet helemaal zoals verwacht. Er is eigenlijk niets te doen en het is niet echt bepaald gezellig. Gelukkig hebben we een leuk Italiaans restaurantje gevonden en zijn we heerlijk uit eten geweest (ze hadden katoenen servetten, mooie glazen en noem maar op!)

De volgende dag weer een half uur op de bus zitten wachten die ons binnen 45 minuten in Hoi An afzette bij een prima hotelletje. Daar zitten we nu nog steeds. Hoi An is echt een schattig stadje en we voelen ons hier letterlijk als een vis in het water. Het regent hier namelijk al sinds dat we zijn aangekomen. We hebben allebei al 3 poncho's versleten, mede dankzij twee eikels die onze poncho's uit een kroeg hebben gejat!! Stelletje kl*%tzakken!!

Hoi An is beroemd om de vele kleermakertjes waar je de mooiste kleding op maat kan laten maken. Leo en ik zijn dus al verzekerd van de nieuwste mode die als het goed is op 2e kerstdag op ons staat te wachten! Heerlijk. Verder is het eten hier goed en zijn er veel backpackers, dus hangt er een gezellige sfeer.
We zijn hier nog 2 dagen en gaan dan een stukje noordelijker naar Hue. Daar hopen we de regen te ontlopen en een paar daagjes te kunnen chillen voordat we naar Hanoi en Halong Bay gaan.

Dat dus weer in het volgende verslag, tot die tijd hele dikke kussen!!